به باور بسیاری از کارشناسان هارپ در نزدیکی غرب آسیا، در اطراف عراق و ایران کنونی تکامل یافته است، که احتمالاً از یک اجداد باستانی به نام چانگ تکامل یافته است. چانگ تا قرن نوزدهم در ایران رایج بود. در این دوره، چانگ از یک ساز دستی به یک ساز بزرگتر تبدیل شد که می توانست در حالت نشسته یا ایستاده نواخته شود.
چنگ سازی قدیمی به بلندای تاریخ با نوایی آرامبخش که در میان دوستداران موسیقی طرفداران زیادی دارد.
در ادبیات پارسی بسیار از این ساز یاد شدهاست و سیارهٔ زهره را چنگزن دانستهاند. در مُهری گِلین که در بین سالهای ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۶ میلادی توسط دو باستانشناس از دانشگاه شیکاگو به نامهای پیناس دلوگاس(pinhas delougaz) و هلن کانتور(Helene Kantor) در تپهٔ چغامیش خوزستان یافته شد و مربوط به هزارهٔ چهارم قبل از میلاد و دوران ایلامیان میباشد یک نوازندهٔ چنگ منحنی را نشان میدهد. این چنگ ۶ رشته دارد.